Athens

English: sorry, no time for translation this time :(

Lieve allemaal,

Er zijn al weer 4 weken voorbij sinds we op het vliegveld van Athene arriveerden. In de afgelopen weken zijn we op verschillende manieren betrokken geweest bij de opvang van de vele vluchtelingen die via de Griekse eilanden met de ferry naar o.a. Athene komen.
De Syriërs vluchtelingen verdwijnen al meteen in bussen naar de Macedonische grens, maar de Afghanen hebben vaak niet zoveel geld en komen eerst hier naar een pleintje in Athene en proberen daar de bus naar Macedonië te regelen. Soms moeten ze wachten op geld dat door familieleden wordt opgestuurd. Er wordt af en aan gereden en er wordt aardig wat geld aan ze verdiend. Mensen die niet kunnen betalen worden ‘s avonds van het pleintje opgehaald en naar verschillende noodopvang locaties (stadions) gebracht. Daar zijn dekens, kleding, eten, drinken en medische zorg voor de mensen. Het lijkt erop dat het meeste door vrijwilligers wordt gedaan (ongecoördineerd en ongestructureerd).
Na een nachtje slapen gaan de meesten weer op pad naar Macedonië.

Wij hebben hier vanalles in het kamp gedaan: medisch werk + kleding sorteren en uitdelen + toiletten schoonmaken (samen met de vluchtelingen) etc. Verder geven we voorlichting 'hoe gezond te blijven', 'wat te doen als jij of je kind toch ziek wordt' en 'hoe gebruik je een toilet'. Iets wat soms tot hilarische situaties leidt.
In het park hebben we veel kleding, toiletspullen, ondergoed, eten etc etc uitgedeeld. Het is bijzonder om te zien hoe blij soms de mensen zijn. Op een avond waren we pakketjes voor alleen-gaande mannen aan het uitdelen en zo gaf ik ook een pakketje aan Yousef. Verbaast nam hij het pakketje aan. Toen we een minuut later weer langs liepen zat hij met grote ogen naar zijn nieuwe schoenen te kijken. Hij keek naar de maat en met een grote glimlach op zijn gezicht stak hij zijn duim op. Vervolgens keek hij wat er nog meer in de zak zat en haalde lachend schoon ondergoed eruit, nu gingen er twee duimen omhoog en een brede lach. Met z’n hand op z’n hart zei hij wat en volgens mij bedankte hij ons :)

Via een zuid Koreaanse kerk voor vluchtelingen komen we aan spullen (onze organisatie heeft via via 46 ton hulpgoederen gekregen en heeft dit bij deze kerk afgeleverd). Elke maandag+dinsdag+ woensdag deelt deze kleine gemeente voedsel uit aan ca 200/300 vluchtelingen die naar de kerk komen en die op het plein zijn. We hebben deze gemeente geholpen met koken en hebben voor zover mogelijk de hulpgoederen uitgezocht. Een hele klus om dit in een ietwat kleine kelder te doen. Maar we zijn blij met het resultaat. Nu is in ieder geval het meeste gesorteerd en zijn er een hele hoop pakketjes met toilet-artikelen gemaakt die zo uitgedeeld kunnen worden.

We hebben ook ontzettend veel verhalen gehoord van wat er zoal in Afghanistan gebeurt, hoe de Afghaanse vluchtelingen in Iran worden behandeld en wat ze tot nu toe onderweg hebben mee gemaakt. Eén van onze vertalers komt ook uit Afghanistan. Hij vertelde dat terwijl hij in dienst was en werd getraind door soldaten uit Zweden, iemand hem over God en over de zoon van God had verteld. Na zijn diensttijd was hij nieuwsgierig geworden en wilde dolgraag een Bijbel hebben. Via via had hij die gekregen en elke dag bestudeerde hij wat hij las. Op een dag kwam een familielid onverwachts zijn kamer binnen en zag de Bijbel daar liggen. De bedreigingen logen er niet om, zijn vader erkende hem niet langer als zoon, zijn moeder mag geen contact meer met hem hebben en zijn broers en zussen hebben zich ook van hem afgekeerd. Omdat onze vertaler bang was dat hij degene die hem een Bijbel had gegeven zou verraden is hij gevlucht en woont nu al weer een paar jaar in Griekenland. Als ik zo naar hem kijk schat ik hem niet ouder dan een jaar of 22. Ik kan me niet voorstellen hoe zo’n jongen alles achter zich heeft moeten laten, in een vreemd land is terechtgekomen en enorm zijn best doet om de taal en een beroep te leren. Als ik naar zijn toekomstdroom vraag kijkt hij langs me heen en verteld hij dat hij graag een Bijbelschool wil volgen, en dat hij daarna terug naar Afghanistan wil gaan om daar de mensen die geen hoop meer hebben nieuwe hoop te geven. Dezelfde hoop die hij in het leger ontving... Wat bijzonder om tussen al die verhalen van ellende zo’n verhaal van hoop te horen.

Morgen vertrekken we al weer en kijk ik op een bijzondere tijd terug. Het team dat ik mocht leiden varieerde soms van aantal. Een paar collega’s kwamen 10 dagen over en een vriendin uit mijn gemeente kwam een weekje langs om te helpen. Faith uit Engeland en Pietie uit Nederland zijn hier ondertussen ook al een maand en we hebben een goede tijd samen. Gelukkig maar, want morgen vliegen we samen door naar Myanmar waar we weer een malaria-preventie seminars gaan houden. Martin, een collega uit Nederland, reist ook mee en verder zullen in Myanmar zich nog wat mensen bij ons aansluiten. De volgende keer meer hierover.

Liefs van mij :)
ps omdat mijn telefoon is gestolen dit keer helaas geen foto's